MOJA WSPÓLNOTA

Stowarzyszenie Cichych Pracowników Krzyża jest ruchem założonym przez ks. Prałata Luigiego Novarese i siostrę Elwirę Miriam Psorullę. Za datę jego powstania przyjmuje się 1 listopada 1950 roku. Członkami Stowarzyszenia są duchowni i świeccy, którzy całkowicie poświecili się Bogu oraz pragną świadczyć o swej pełnej i głębokiej komunii z Chrystusem udzielając wsparcia osobom cierpiącym. 18 lutego 1960 roku Kościół po raz pierwszy potwierdził istnienie Stowarzyszenia w Diecezji Ariano Irpino, określając je jako Pobożne Stowarzyszenie. Następnie, 24 listopada 1960 roku, papież Jan XXIII w swoim Breve Apostolskim Valde probandae nadał mu tytuł Primario.

Od momentu swojego powstania Stowarzyszenie przyczyniało się do uświadamiania powołania i ważnej roli osób chorych w Kościele i w świecie, wezwanych do wypełniania zadania ewangelizowania własnym życiem. „Choroba i cierpienie stanowią część misterium człowieka na ziemi. Z pewnością słuszną jest walka z chorobą, ponieważ zdrowie jest darem Bożym. Jednakże wówczas, gdy cierpienie puka do naszych drzwi, potrzeba też umiejętności rozpoznawania planów Bożych. „«Kluczem» do odczytania takiej lektury jest Krzyż Chrystusa” (Jan Paweł II, Homilia z 11 lutego 2000, Jubileusz Chorych).
Cisi Pracownicy Krzyża założeni przez ks. prałata Luigi Novarese i siostrę Elwirę Miriam Psorullę są międzynarodowym, prywatnym stowarzyszeniem wiernych uznanym przez Papieską Radę d.s. Świeckich.

Stowarzyszenie skupia duchownych i świeckich w jedną rzeczywistość charyzmatyczną i prawną w pełnej jedności z Kościołem Katolickim, ma swoją siedzibę przy Sanktuarium „Salus Infirmorum” (Uzdrowienie Chorych) w miejscowości Ariano Irpino we Włoszech.
Cisi Pracownicy Krzyża zamierzają naśladować Chrystusa „powołanego i posłanego” przez Ojca (por. Hbr 10,5-10), by pełnić Jego wolę niesienia światu życia i zbawienia. Jako odpowiedź na konsekrację chrzcielną, żyją w całkowitym darze z siebie, poświęcając się Chrystusowi przez ręce Maryi i praktykując rady ewangeliczne.

W rozległym i różnorodnym świecie cierpienia Cisi Pracownicy Krzyża urzeczywistniają w sobie samych i dzielą z każdym człowiekiem drogę wzrostu i dojrzewania w wierze, aby w paschalnym świetle wszyscy poczuli się wezwani do zrozumienia i głoszenia sensu własnego cierpienia oraz radości zbawienia.
Cisi Pracownicy Krzyża służą człowiekowi poprzez osobistą i bezpośrednią działalność wyrażającą się w konkretnych gestach. Wykorzystują wszystkie środki do prowadzenia apostolatu odpowiadające zróżnicowanym uwarunkowaniom społeczno – kulturowych i środowiskowym oraz podejmują wszystkie działania uznane za pożyteczne, stosowne lub niezbędne do zrealizowania celów ujętych w Statucie. Ponadto troszczą się o powstawanie i rozwój stowarzyszeń na prawie diecezjalnym, o nazwie Centrum Ochotników Cierpienia. Skupiają one tych, którzy pragną żyć duchowością Cichych Pracowników Krzyża i faktycznie z nimi współdziałać, dokładając wszelkich starań w realizację ich wysiłków apostolskich.

W sposób szczególny działalność Cichych Pracowników Krzyża polega na organizowaniu I animowaniu rekolekcji, dni skupienia i duchowości, kursów formacyjnych, pielgrzymek, sympozjów oraz na działalności kulturalno – rekreacyjnej I wydawniczej, a także na tworzeniu I realizacji programów formacyjnych I ewangelizacyjnych w ramach duszpasterstwa osób cierpiących, na towarzyszeniu i opiece nad chorymi, starszymi wiekiem lub będącymi w jakiejkolwiek potrzebie kapłanami, na promowaniu i troszczeniu się o chorych i niepełnosprawnych a także w ramach opieki socjalno – zdrowotnej i opiekuńczo – rehabilitacyjnej.
Stowarzyszenie dzieli się na dwie gałęzie: męską i żeńską. Cisi Pracownicy Krzyża żyją w dwóch różnych formach:
praktykując formę życia wspólnego w zatwierdzonym przez Radę wspólnotach, którymi kierują Odpowiedzialni wyznaczeni przez tę Radę;
żyjąc samotnie lub we własnej rodzinie.

Do Stowarzyszenia mogą przynależeć mężczyźni i kobiety, kapłani i świeccy, osoby zdrowe lub chore. Kapłani wypełniają są posługę na rzecz Stowarzyszenia, stosując się do umów zawartych pomiędzy biskupami a Stowarzyszeniem. Wszyscy żyją według tych samych praw i obowiązków przewidzianych w Statucie, uwzględniając różnice i cechy charakterystyczne danego stanu, wybranej formy życia i gałęzi, do której się przynależy.

Cisi Pracownicy Krzyża podążają za Chrystusem drogą wyznaczoną przez całą Jego egzystencję, w pokorze i posłuszeństwie Ojcu (por. Flp 2,5-11), praktykując tą samą bezgraniczną miłość ku braciom, u boku Najświętszej Maryi Panny, od Betlejem przez Kalwarię aż do śmierci krzyżowej i chwalebnego zmartwychwstania.
Cisi Pracownicy Krzyża praktykują rady ewangeliczne, przyjęte w formie corocznie odnawianych przyrzeczeń.

Duchowość

Duchowość Cichych Pracowników Krzyża jest związana z Niepokalaną. To Ona jest Matką każdego z nas i to Ona prowadzi do Jezusa. W naszym życiu realizujemy orędzia Matki Bożej z Lourdes i Fatimy, gdzie nawoływała do modlitwy i ofiary.

Maryja pomaga nam przemieniać nasze życie, nasze myśli i nasze działania. To Ona uczy nas nowej drogi, która biegnie po dwóch torach – torze pokory i posłuszeństwa. Od Niej i przy Niej, jak apostołowie w Wieczerniku, nabieramy sił, aby nieść Chrystusa tam, gdzie cierpienie i choroba przysłania horyzonty wiary i nadziei. To Ona jest nauczycielką prawdziwej modlitwy, bo jej życie było ciągłą modlitwą. Magnificat jest tego znakiem. Wpatrzenie w Maryję, chcemy wraz z Nią uczyć się słuchać Chrystusa i tak jak Ona stawać się Jego uczniami. Iść za Nim aż po Krzyż i przyjąć całe dziedzictwo wiary i zbawienia dane nam przez Niego.

Każdy Cichy Pracownik Krzyża oddaje swe życie Bogu poprzez akt konsekracji przez ręce Maryi Niepokalanej, w dniu 8 grudnia, w Święto Niepokalanego Poczęcia, ślubując czystość, ubóstwo i posłuszeństwo. Maryja staje się dla każdego z nas Mistrzynią życia Duchowego i przewodniczką w działalności apostolskiej. Każdy wybór, który czynimy, nawet ten najmniejszy, czynimy wraz z Nią. Z dziecięcą ufnością spieszymy do Niej, aby powierzyć Jej wszystkie nasze sprawy i trudności. Żyć z Maryją i być jak Maryja odzwierciedleniem Chrystusa w naszym życiu i w życiu innych. W sercu Matki znajdujemy ucieczkę w chwilach zwątpienia, od Niej chcemy się uczyć bycia czystymi po to, aby odnajdywać w niej Chrystusa i dawać go poznać innym ludziom.

Kolejnym elementem naszej duchowości to droga siedmiu stopni ciszy wewnętrznej. Droga ta, zaproponowana przez Bł. Luigiego Novarese jest wielkim darem miłości, który nam pozostawił nasz ojciec założyciel, a który powinniśmy przyjąć z radością i pokochać, aby żyć w pełni charyzmatem naszego stowarzyszenia. Nie jest to droga łatwa, ale nie jest też niemożliwa do przejścia, ponieważ mamy przykłady wielu świadków wiary, którzy w pełni zaakceptowali i wcielili w życie tę duchowość. Pierwszą z tych osób jest sam błogosławiony Luigi Novarese. To On, przeszedłszy tę drogę we własnym życiu, zauważył jej wielką wartość i nie bał się zaproponować jej wszystkim ludziom, którzy z odwagą i miłością chcą przyjąć krzyż Chrystusa w swoim życiu i wraz z Nim zbawiać świat.

Każdy z nas może rozpocząć tę drogę, ponieważ każdy z nas jest powołany do Świętości… Jest to powołanie wszystkich chrześcijan: „… bądźcie Święci jak święty jest wasz Ojciec w niebie…”. Niezależnie od sytuacji, w jakiej się znajdujemy, niezależnie od cierpienia, które przeżywamy, niezależnie od choroby czy niepełnosprawności. Chrystus również nas wzywa do tego, abyśmy byli święci i tę świętość możemy osiągnąć na drodze siedmiu stopni życia wewnętrznego.

Siedem stopni życia wewnętrznego, które zostawił nam Błogosławiony Luigi Novarese:

Walka z grzechem ciężkim.

Walka przeciwko grzechom lekkim.

Otwarcie się na łaskę Bożą i pielęgnowanie ciągłej obecności Boga w nas poprzez przezwyciężanie naszych złych skłonności.

Współdziałanie we wszystkim z Matką Najświętszą.

Współdziałanie we wszystkim z Duchem Świętym.

Kroczenie za Chrystusem Ukrzyżowanym.

Całkowite oddanie się woli Bożej tak jak uczynił Syn Boży na Krzyżu, w samotności i opuszczeniu.